Αγαπητό Ημερολόγιο,
πάει καιρός που δεν έγραψα. Έλειπα ταξίδι, βλέπεις, και είχα πει να αφήσω ότι με κρατάει πίσω. Δυστυχώς, οι μέρες πέρασαν γρήγορα - και όμορφα - και είμαι πάλι εδώ, στο σπίτι, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή έτοιμη να σκοτώσω την ώρα μου.
Ο χρόνος περνάει άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά. Βασανιστικά αργά. Είναι κρίμα που δεν μπορείς να προσδιορίσεις το χρόνο όταν περνάς ευχάριστα. Τότε ο χρόνος τρέχει, η ώρα κυλά και τα δευτερόλεπτα διαδέχονται το ένα τ' άλλο με ταχύτατους ρυθμούς. Και είναι και κάποιες άλλες στιγμές που ο χρόνος σταματάει απότομα και νιώθεις σα να έσπασε το ρολόι σου. Τι ώρες είναι κι εκείνες! Αμετακίνητες, στέκονται και σε σαρκάζουν! Τις μισώ εκείνες τις ώρες!
Κι, όμως, ρίχνοντας μια ματιά πίσω βλέπεις πως αυτές οι ώρες οι ακλόνητες έχουν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου. Είναι μ' άλλα λόγια κομμάτι του εαυτού σου. Ήταν οι ώρες της νωθρότητάς σου, του φόβου σου, της αγωνίας σου, της ανυπομονησίας, της θλίψης, της μελαγχολίας. Ήταν ώρες που έκαναν εκείνη τη δεδομένη στιγμή να φαίνεται αιώνια και, τώρα, μέρες, μήνες ή χρόνια μετά κάνουν τη ζωή σου να φαίνεται τόσο σύντομη.
Σύντομη είναι, λοιπόν, και η δική μου διαδρομή. Μπορεί να μην έχω φτάσει, βέβαια, ακόμη στη μέση του δρόμου της ζωής, όμως, από την πορεία μου μέχρι τώρα φαίνεται πως, ίσως, ακολούθησα το λάθος μονοπάτι. Βλέπεις, Ημερολόγιο μου, για αλλού είχα ξεκινήσει και αλλού καταλήγω! Μέσα στην αφέλεια μου - που για χρόνια ολόκληρα δικαιολογούταν λόγω του μικρού της ηλικίας - φρόντιζα να μην αφήνω κανέναν παραπονεμένο. Αγνοούσα, όμως, πως έτσι άφηνα παραπονεμένο τον ίδιο μου τον εαυτό. Πέρασα μέσα από μη, πρέπει, αιτίες, δικαιολογίες, πείσματα και επιθυμίες άλλων και προσπαθούσα να βγω αλώβητη. Δε βγήκα, όμως. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για σένα, γιατί τώρα δε θα είχα τι να σου γράψω.
Δεν θα ξαναμιλήσω για το παρελθόν, λοιπόν. Πια το βρίσκω προτιμότερο να συνομιλήσω μαζί του και, γιατί όχι, να του αλλάξω ρώτα.
Καληνύχτα
πάει καιρός που δεν έγραψα. Έλειπα ταξίδι, βλέπεις, και είχα πει να αφήσω ότι με κρατάει πίσω. Δυστυχώς, οι μέρες πέρασαν γρήγορα - και όμορφα - και είμαι πάλι εδώ, στο σπίτι, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή έτοιμη να σκοτώσω την ώρα μου.
Ο χρόνος περνάει άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά. Βασανιστικά αργά. Είναι κρίμα που δεν μπορείς να προσδιορίσεις το χρόνο όταν περνάς ευχάριστα. Τότε ο χρόνος τρέχει, η ώρα κυλά και τα δευτερόλεπτα διαδέχονται το ένα τ' άλλο με ταχύτατους ρυθμούς. Και είναι και κάποιες άλλες στιγμές που ο χρόνος σταματάει απότομα και νιώθεις σα να έσπασε το ρολόι σου. Τι ώρες είναι κι εκείνες! Αμετακίνητες, στέκονται και σε σαρκάζουν! Τις μισώ εκείνες τις ώρες!
Κι, όμως, ρίχνοντας μια ματιά πίσω βλέπεις πως αυτές οι ώρες οι ακλόνητες έχουν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου. Είναι μ' άλλα λόγια κομμάτι του εαυτού σου. Ήταν οι ώρες της νωθρότητάς σου, του φόβου σου, της αγωνίας σου, της ανυπομονησίας, της θλίψης, της μελαγχολίας. Ήταν ώρες που έκαναν εκείνη τη δεδομένη στιγμή να φαίνεται αιώνια και, τώρα, μέρες, μήνες ή χρόνια μετά κάνουν τη ζωή σου να φαίνεται τόσο σύντομη.
Σύντομη είναι, λοιπόν, και η δική μου διαδρομή. Μπορεί να μην έχω φτάσει, βέβαια, ακόμη στη μέση του δρόμου της ζωής, όμως, από την πορεία μου μέχρι τώρα φαίνεται πως, ίσως, ακολούθησα το λάθος μονοπάτι. Βλέπεις, Ημερολόγιο μου, για αλλού είχα ξεκινήσει και αλλού καταλήγω! Μέσα στην αφέλεια μου - που για χρόνια ολόκληρα δικαιολογούταν λόγω του μικρού της ηλικίας - φρόντιζα να μην αφήνω κανέναν παραπονεμένο. Αγνοούσα, όμως, πως έτσι άφηνα παραπονεμένο τον ίδιο μου τον εαυτό. Πέρασα μέσα από μη, πρέπει, αιτίες, δικαιολογίες, πείσματα και επιθυμίες άλλων και προσπαθούσα να βγω αλώβητη. Δε βγήκα, όμως. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για σένα, γιατί τώρα δε θα είχα τι να σου γράψω.
Δεν θα ξαναμιλήσω για το παρελθόν, λοιπόν. Πια το βρίσκω προτιμότερο να συνομιλήσω μαζί του και, γιατί όχι, να του αλλάξω ρώτα.
Καληνύχτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου