Αγαπητό μου Ημερολόγιο
πάει καιρός που σ' έχω άγραφο. Νομίζω πως φταίει που δεν έχω τι να σου γράψω - για την ακρίβεια έχω πολλά να γράψω όμως δεν ξέρω πως να τα γράψω!
"Πάρε στυλό. Ή, καλύτερα, πάρε μολύβι. Αυτά τα Faber Castel, τα μηχανικά, που από παιδί σε εντυπωσίαζαν. Δεν ξέρεις γιατί, όμως πάντα τα προτιμούσες. Θα φταίει το Marketing."
Σα να έχει δίκιο το Ημερολόγιο μου. Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω στον υπολογιστή. Από τα δέκα μου μπροστά σε μια οθόνη κι ακόμα να τη συνηθίσω. Άλλη χάρη το χαρτί και το μολύβι σου λέω. Μολύβι, όχι στυλό, γιατί το μολύβι σβήνεται.
"Για αυτό σου λέω πάρε και μια σβήστρα (γόμα τη λεν οι Αθηναίοι - έτσι να τη ζητήσεις, για να μη γίνει πάλι κάνα μπέρδεμα όπως με τα καλαμάκια). Θα διορθώνεις και τα λάθη σου. Και θα ξεχνάς."
Μια ζωή γεμάτα λάθη. Λάθη, όχι για σένα για τους άλλους είναι λάθη. Και μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις. Σάμπως αυτή δεν είναι η ζωή μας; Οι αναμνήσεις μας. Τι θα ήμασταν χωρίς τις αναμνήσεις, από πού θα παίρναμε ζωή, θάρρος, δύναμη. Ποια θα ήταν η μνήμη μας. Όχι. Δε θέλω να ξεχάσω. Δε θέλω να σβήσω. Ούτε τα άσχημα ούτε τα ωραία. Προτιμώ, απλώς, να μουτζουρώσω. Έτσι, θα θυμάμαι πάντα ότι δε θέλω και φοβάμαι να αντικρίσω.
πάει καιρός που σ' έχω άγραφο. Νομίζω πως φταίει που δεν έχω τι να σου γράψω - για την ακρίβεια έχω πολλά να γράψω όμως δεν ξέρω πως να τα γράψω!
"Πάρε στυλό. Ή, καλύτερα, πάρε μολύβι. Αυτά τα Faber Castel, τα μηχανικά, που από παιδί σε εντυπωσίαζαν. Δεν ξέρεις γιατί, όμως πάντα τα προτιμούσες. Θα φταίει το Marketing."
Σα να έχει δίκιο το Ημερολόγιο μου. Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω στον υπολογιστή. Από τα δέκα μου μπροστά σε μια οθόνη κι ακόμα να τη συνηθίσω. Άλλη χάρη το χαρτί και το μολύβι σου λέω. Μολύβι, όχι στυλό, γιατί το μολύβι σβήνεται.
"Για αυτό σου λέω πάρε και μια σβήστρα (γόμα τη λεν οι Αθηναίοι - έτσι να τη ζητήσεις, για να μη γίνει πάλι κάνα μπέρδεμα όπως με τα καλαμάκια). Θα διορθώνεις και τα λάθη σου. Και θα ξεχνάς."
Μια ζωή γεμάτα λάθη. Λάθη, όχι για σένα για τους άλλους είναι λάθη. Και μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις. Σάμπως αυτή δεν είναι η ζωή μας; Οι αναμνήσεις μας. Τι θα ήμασταν χωρίς τις αναμνήσεις, από πού θα παίρναμε ζωή, θάρρος, δύναμη. Ποια θα ήταν η μνήμη μας. Όχι. Δε θέλω να ξεχάσω. Δε θέλω να σβήσω. Ούτε τα άσχημα ούτε τα ωραία. Προτιμώ, απλώς, να μουτζουρώσω. Έτσι, θα θυμάμαι πάντα ότι δε θέλω και φοβάμαι να αντικρίσω.
