Τα χέρια

Τ' ακροδάχτυλά μου αγγίξαν τα δικά σου.
Ακούμπησα τον αντίχειρα, το δείκτη
το μέσο, τον παράμεσο
το μικρό το δαχτυλάκι.
Ένα ένα τ' ακούμπησα
να νιώσουν τα δικά σου.
Τόλμησα να φέρω τις παλάμες μας σε επαφή.
Δεν ενώνονται.
Ακουμπούν στις άκρες και απομακρύνονται.
Τα χέρια μας μοιάζουν
όμως δεν ταυτίζονται.
Όπως εγώ κι εσύ.
Το δικό μου μικρό, απαλό, αδύναμο
το δικό σου άκαμπτο και σκληρό.
Οι γραμμές της ζωής μας πλησιάζουν για λίγο.
Στην αρχή τους.
Και μετά απομακρύνονται.
Δυο βίοι παράλληλοι είναι τα χέρια μας.
Για μια στιγμή σκέφτηκα να ενώσω τους καρπούς
τους βραχίονες τόσο κοντά να φέρω
που το αίμα στις φλέβες σου να νιώθω σα δικό μου.
Δεν τόλμησα όμως - ποτέ δε θα τολμήσω
να μας καταδικάσω σε δεσμά
αιώνιων υποσχέσεων.

Καλημέρα

Το τραγούδι το πρωτάκουσα  από τον πατέρα μου - ήταν κατάλοιπο των φοιτητικών του χρόνων. Στη συνέχεια το συνάντησα σε μερικά βιβλία μουσικής (αυτά για αρχάριους), σε μερικά Cd που μοίραζαν οι εφημερίδες, σε συναυλίες συμπαράστασης, σε clubs, στη σχολή... Είναι ένα τραγούδι passepartout, μιας και μπορεί ο καθένας να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει.

Μετά από πολύ καιρό το ξανάκουσα, σήμερα, στο λεωφορείο. Είχε μπει ένας πιτσιρικάς που έπαιζε ακορντεόν. Μου έφτιαξε τη μέρα - τι όμορφο να σε καλημερίζουν με ένα τόσο ωραίο τραγούδι. Έδωσα 50 λεπτά στον πιτσιρικά για να τον ευχαριστήσω - αν και το συναίσθημα της ευτυχίας που μου προκάλεσε άξιζε πολύ περισσότερο. Προσγειώθηκα γρήγορα. Το παιδί αυτό ήταν θύμα της παιδικής εργασίας και της φτώχειας.

Καλή σας μέρα!

Το ρολόι που σταμάτησε

Αγαπητό Ημερολόγιο,

πάει καιρός που δεν έγραψα. Έλειπα ταξίδι, βλέπεις, και είχα πει να αφήσω ότι με κρατάει πίσω. Δυστυχώς, οι μέρες πέρασαν γρήγορα - και όμορφα - και είμαι πάλι εδώ, στο σπίτι, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή έτοιμη να σκοτώσω την ώρα μου.

Ο χρόνος περνάει άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά. Βασανιστικά αργά. Είναι κρίμα που δεν μπορείς να προσδιορίσεις το χρόνο όταν περνάς ευχάριστα. Τότε ο χρόνος τρέχει, η ώρα κυλά και τα δευτερόλεπτα διαδέχονται το ένα τ' άλλο με ταχύτατους ρυθμούς. Και είναι και κάποιες άλλες στιγμές που ο χρόνος σταματάει απότομα και νιώθεις σα να έσπασε το ρολόι σου. Τι ώρες είναι κι εκείνες! Αμετακίνητες, στέκονται και σε σαρκάζουν! Τις μισώ εκείνες τις ώρες!

Κι, όμως, ρίχνοντας μια ματιά πίσω βλέπεις πως αυτές οι ώρες οι ακλόνητες έχουν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου. Είναι μ' άλλα λόγια κομμάτι του εαυτού σου. Ήταν οι ώρες της νωθρότητάς σου, του φόβου σου, της αγωνίας σου, της ανυπομονησίας, της θλίψης, της μελαγχολίας. Ήταν ώρες που έκαναν εκείνη τη δεδομένη στιγμή να φαίνεται αιώνια και, τώρα, μέρες, μήνες ή χρόνια μετά κάνουν τη ζωή σου να φαίνεται τόσο σύντομη.

Σύντομη είναι, λοιπόν, και η δική μου διαδρομή. Μπορεί να μην έχω φτάσει, βέβαια, ακόμη στη μέση του δρόμου της ζωής, όμως, από την πορεία μου μέχρι τώρα φαίνεται πως, ίσως, ακολούθησα το λάθος μονοπάτι. Βλέπεις, Ημερολόγιο μου, για αλλού είχα ξεκινήσει και αλλού καταλήγω! Μέσα στην  αφέλεια μου - που για χρόνια ολόκληρα δικαιολογούταν λόγω του μικρού της ηλικίας - φρόντιζα να μην αφήνω κανέναν παραπονεμένο. Αγνοούσα, όμως, πως έτσι άφηνα παραπονεμένο τον ίδιο μου τον εαυτό. Πέρασα μέσα από μη, πρέπει, αιτίες, δικαιολογίες, πείσματα και επιθυμίες άλλων και προσπαθούσα να βγω αλώβητη. Δε βγήκα, όμως. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για σένα, γιατί τώρα δε θα είχα τι να σου γράψω.

Δεν θα ξαναμιλήσω για το παρελθόν, λοιπόν. Πια το βρίσκω προτιμότερο να συνομιλήσω μαζί του και, γιατί όχι, να του αλλάξω ρώτα.

Καληνύχτα

Ένας χειμώνας που επιμένει

Αγαπητό Ημερολόγιο,

Photo: "A study in melting snow" by K. Kostagiannis

πήγε 6 Μαρτίου. Επίσημα έχει μπει η άνοιξη. Ωστόσο, ο καιρός είναι κρύος, βροχερός και μουντός - πολύ περίεργος για το πώς μας είχε συνηθίσει το τελευταίο διάστημα. Βλέπεις μπήκε η άνοιξη χωρίς να φύγει ο χειμώνας.

Το έχω αισθανθεί πολλές φορές αυτό το συναίσθημα και είναι παράξενο. Ταυτόχρονα είναι και ακαθόριστο γιατί είναι δύσκολο να προσδιορίσεις πότε αρχίζει και πότε τελειώνει κάτι, πόσο μάλλον να νιώσεις συναισθήματα. 

Οι άνθρωποι αρέσκονται να παίζουν με τα συναισθήματα των άλλων. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό - πιθανόν να φταίει που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα δικά τους. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι έτσι αισθάνονται καλύτερα.

Αγαπητό Ημερολόγιο νομίζω πως ήρθε η ώρα να σε χαιρετήσω γιατί μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω. Το βλέπεις, άλλωστε, πόσο σκόρπιες είναι οι σκέψεις μου. Βλέπεις, εγώ. η ίδια, για μένα δεν μπορώ να καταλάβω αν τελικά  εισβάλλει η άνοιξη στο χειμώνα ή ο χειμώνας αντιστέκεται γεμάτος επιμονή και πείσμα. 

ΥΓ: Είναι όμορφη αυτή η κατάσταση, το μεταίχμιο. Ίσως, η μια εποχή να θέλει, απλώς, να νιώσει για μια στιγμή τη μαγεία της άλλης.

Η δυσκολία του να κρατάς ημερολόγιο

Αγαπητό Ημερολόγιο,

,

Photo:  An abondoned house on Kythira island by V. Sideridou

από μικρή έκανα πάμπολλες προσπάθειες να γράψω ημερολόγιο. Δυστυχώς, όλες έπεσαν στο κενό. Ξεκινούσα γεμάτη ενθουσιασμό, έγραφα, έγραφα, έγραφα και, στο τέλος, αποφάσιζα ότι δε θέλω να ανοίξω πότε ξανά εκείνο το τρομακτικό τετράδιο που περιείχε τις σκέψεις μου. Φοβόμουν και μόνο στην ιδέα ότι εκεί μέσα υπήρχαν οι πιο ανούσιες, οι πιο ανόητες και οι πιο φρικτές αγωνίες μου και πιο πολύ τρόμαζα στο γεγονός ότι κάθε φορά που έκανα το λάθος να τις ξεφυλλίσω ένιωθα την ανάγκη να έρθω αντιμέτωπη μαζί τους. 

Το να αντιμετωπίζει κανείς τους φόβους του δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Πρέπει να ασχοληθεί μαζί τους σε βάθος. Και τι γίνεται όταν αυτοί οι φόβοι έχουν δημιουργηθεί από άλλους; Ή τι γίνεται όταν πρόκειται για τους φόβους των τρίτων που έχουν φυτρώσει μέσα σου;  Δύσκολο έργο να νικήσεις τους φόβους σου, πόσο μάλλον να νικήσεις φόβους ξένους.

Τις παιδικές μου ανησυχίες δεν τις ξεπέρασα, λοιπόν, μέχρι σήμερα. Πάντοτε προσπαθούσα αλλά πάντα αποδεικνυόντουσαν δυνατότερες από εμένα. Δεν εγκατέλειψα, όμως, την προσπάθεια και νομίζω πως ποτέ δεν θα την εγκαταλείψω.

Αγαπητό μου Ημερολόγιο, είναι δύσκολο να κρατάς ημερολόγιο τη σήμερον ημέρα μιας και το μυαλό μας τρέχει πια με την ταχύτητα του μετρό. Ελπίζω ότι δε θα σε εγκαταλείψω σύντομα όπως δεν εγκατέλειψα μέχρι τώρα την προσπάθεια μου να γνωρίσω τον εαυτό μου.

Καλό μας ταξίδι.