Αθήνα...

Όταν βρίσκεσαι στην Αθήνα μετά από καιρό όλα σου φαίνονται αλλόκοτα. Η κίνηση στους δρόμους, οι βιτρίνες, ο θόρυβος, τα φώτα. Τη μεγαλύτερη, όμως, εντύπωση σου την προκαλούν οι άνθρωποι - ή, ίσως, ο συνδιασμός. Στην αρχή παραξενεύεσαι, κοιτάζεις γύρω σου λες και είσαι θεατής σε μια ταινία που έχει πατηθεί το forward και, μέσα σε λίγα λεπτά χωρίς να το καταλάβεις, από θεατής μετατρέπεσαι κι εσύ σε μια μικρή μαριονέτα.
Οι ρυθμοί αυτής της πόλης είναι, μάλλον, εξαντλητικοί. Τα πάντα - με εξαίρεση το τραμ και το λεωφορείο - κινούνται σε γρήγορους ρυθμούς. Οι άνθρωποι τρέχουν να προλάβουν χωρίς, όμως, οι ίδιοι να ξέρουν αν βιάζονται ή, έστω, αν κάτι τους καθυστερεί. Ακόμη και τα αδέσποτα στην πλατεία Συντάγματος ποτέ δεν είναι "αραχτά"· πάντα βρίσκονται σε εγγρήγορση μην τα ποδοπατήσει κανένας περαστικός.
 Το να διασχύσεις έναν δρόμο στην Αθήνα όταν είσαι πεζός είναι μεγάλη υπόθεση, για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα, η ευγένεια από τη μεριά των οδηγών είναι ανύπαρκτη και ο ΚΟΚ ανεφάρμοστος. Έπειτα, διαβάσεις δεν υπάρχουν και τα φαναρία μάλλον ρυθμίστηκαν έτσι ώστε να δίνουν προτεραιότητα μόνο στα τροχοφόρα. Και τότε, είναι που μαζεύεσαι κι εσύ μαζί με μερικούς δεκάδες άλλους γύρω από μια κίτρινη κολώνα και περιμένεις να αντικρίσεις τον πράσινο αφέτη για να αρχίσεις τον αγώνα ταχύτητας.
Τα παραπάνω είναι όσα βλέπει κανείς αν περπατήσει στο κέντρο της πρωτεύουσας, όχι ότι υπογείως τα πράγματα αλλάζουν αισθητά. Η είσοδο στο μετρό σε φέρνει σε επαφή με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, τη σύγχρονη τέχνη και την τεχνολογία. Η κλασσική μουσική που ψυθιρίζει στα αφτιά σου χαλαρώνει τα τεντωμένα σου νεύρα. Όχι για πολύ, όμως! Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα αδιαφορείς για τους γύρω σου, κοιτάς αγχωμένος το ρολόι σου, τρέχεις στις κυλιόμενες σκάλες (!),σπρώχνεις, ποδοπατάς και νικητής πια στριμώχνεσαι μέσα σε ένα βαγόνι. Δεν έχεις, βλέπεις, την υπομονή να περιμένεις το επόμενο...
Αθήνα, μια πόλη που δεν αντικρίζεις ουρανό. Μια πόλη γεμάτη μπετό, φασαρία και άγχος χωρίς λόγο. Φαίνονται όλα τόσα παράξενα όταν είσαι ένας εξωτερικός αφηγητής. Κι, όμως, ξέρεις ότι αρκούν κλάσματα του δευτερολέπτου, μερικές βαθιές εισπνοές CO, μια κόρνα και... φύγαμε..!

Τρίτη, 5 Οκτωβρίου 2010

Δεν ξυπνήσαμε σήμερα και τόσο νωρίς. Όταν αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι ο ήλιος είχε ήδη φτάσει μεσουρανού. Οπότε δεν είχα άλλη επιλογή (να φάω πρωινό, να μαγειρέψω, να σκουπίσω ή έστω να κάτσω να διαβάσω), παρά μόνο να ανοίξω τον υπολογιστή και να κάνω μια βόλτα στο Internet. Βλέπετε, σήμερα είναι πιο εύκολο και βολικό να κάνεις βόλτα στα διαδικτυακά δρομάκια παρά να βγεις έξω και να αισθανθείς την πόλη ή τη φύση. Εκεί, λοιπόν, που χάζευα στις Internet-ικές βιτρίνες και περνοδιάβαινα στα ηλεκτρονικά καφενεία, βαρέθηκα να ακούω -μόνο- τον πόνο του καθενός και αποφάσισα να φτιάξω κι εγώ το δικό μου μαγαζάκι για να μπορώ να πω και τον δικό μου πόνο. Εξάλλου, ένα τέτοιο μαγαζάκι είναι παντελώς ανέξοδο και εφικτό.