Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Κόσμος ώρα 0



Μαύρος ουρανός, βροχή που πέφτει
δεντράκια ξερά, πουλάκια νεκρά
υπάρχει σιωπή, σιγή νεκρική
στάχτη παντού κι οσμή καμένου.
Παιδάκι κλαίει βουβά, μέσα στην ερημιά
δάκρυα κυλούν απ' τα μάτια 
στο χώμα πέφτουν.
Κοιτά ψηλά, τον τρόμο να δει να πετά
κι ήχος από μακριά
το φόβο μες στην καρδιά του φωλιάζει.
Δίπλα ποτάμι, κόκκινο τρέχει νερό
τη γη προσπαθεί να λερώσει.
Λάσπη και αίμα μπερδεύονται πια,
θαρρείς γίνονται ένα.
Τριγύρω όλοι κοιμούνται βαθιά,
πρόσωπα που τη φρίκη γνωρίσαν,
με τα μάτια κλειστά
τώρα τον πόνο νικήσαν.
Κοιτα το παιδί με μάτια θλιμμένα
προσπαθεί τη ζωή ν' αφουγκραστεί.
Όμως, παντού σιωπή, σιγή νεκρική
όλα θυμίζουν σκηνές από τα περασμένα.
Για μια στιγμή σπάει η σιωπή
και φως τη γη περιλούζει.
Ήταν βροντή ή μήπως ο θάνατος πάλι
βγήκε τον κόσμο να πάρει:
Το παιδί κοιτά σιωπηλό
βουρκώνει, πονάει, φοβάται.

Παιδί, μη κλαίς,
μη πονάς, μη ξεχνάς
πως ουράνιο τόξο θα βγει
μετά από κάθε βροχή.

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Όνειρα

Κάθε μέρα σου φαίνεται ίδια,
σηκώνεσαι, πλένεσαι, ντύνεσαι..
Σα μαριονέτα κρεμασμένη με νήμα,
αόρατο χέρι κατευθύνει κάθε σου βήμα.

Ο κόσμος γύρω σου αλλάζει
κι όμως πάντα ο ίδιος σου μοιάζει.
Με τα μάτια κλειστά σ' οδηγούν
όσοι το μέλλον σου ορίζουν
χωρίς τι θέλεις να ρωτούν.

Κι έτσι οι μήνες περνούν,
η ίδια πάντα ρουτίνα,
σφιχτά το στόμα σου κλείνουν
άνθρωποι που στα γιατί σου
απάντηση καμία δε δίνουν.

Και μια μέρα τη δύναμη παίρνεις,
στο ύψος σου να σταθείς καταφέρνεις,
τους ανθρώπους αυτούς στα μάτια κοιτάς
και χωρίς εξηγήσεις να ζητήσεις
για τα όνειρα σου ξαφνικά μιλάς.

Και τότε όλοι σωπαίνουν,
σ' ακούν χωρίς να σε καταλαβαίνουν,
κοιτιούνται, γελούν μοχθηρά,
τρελάθηκες, λένε, που τολμάς να έχεις όνειρα...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Γιατί έφτιαξα το blog - Η αλήθεια

Το να γράφεις κείμενα είναι πολύ παρεξηγημένο στις μέρες μας. Ειδικά όταν πρόκειται για πεζογραφήματα και, κυρίως, για ποιήματα. Δεν ξέρω το λόγο που συμβαίνει αυτό. Σίγουρα, όμως, ξέρω ότι είναι μια κατάσταση που χρόνια ολόκληρα με είχε γεμίσει με ανασφάλειες γι αυτά που γράφω. Τι κι αν οι φίλοι μου έλεγαν ότι είναι καλά - ή αξίζουν τουλάχιστον να τα διαβάσουν και δέκα - δεκαπέντε άνθρωποι ακόμη, εγώ φοβόμουν να τα εμφανίσω παραέξω. Γιατί φοβόμουν, ίσως, την κριτική. Θέλω, όμως, να γράφω - γιατί μ αρέσει πολύ. Θέλω να γράφω ακόμη κι αν πρόκειται για βλακείες, για χαζά ποιήματα που εκφράζουν το τι νιώθω κάθε στιγμή. Και θέλω να το αναπτύξω, πράγμα που συμβαίνει μόνο όταν το εξασκείς. Τα τελευταία 5 χρόνια το είχα σταματήσει' νόμιζα πως δεν είχα χρόνο αρκετό, όμως η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα κίνητρο. Για το λόγο αυτό, λοιπόν, έφτιαξα αυτό το blog - για να αρχίσω να ξαναγράφω. Όπως καταλαβαίνεται σας περιμένουν αρκετά γραπτά μου στο εξής, για τα οποία θα χαιρόμουν πολύ να άκουγα τα σχόλια σας.