Wanted DEAD or ALIVE

Θυμάμαι που την πρώτη τέτοια αφίσα την είχα δει στο κινούμενο σχέδιο της Disney "Ο Ρομπέν των Δασών". Ο Ρομπέν, υπερασπιστής των φτωχών και ενάντιος στους φόρους που έβαζε ο Βασιλιάς Ιωάννης, καταζητούνταν ζωντανός ή νεκρός έναντι μεγάλης αμοιβής.

Κάτι τέτοιο πίστευα ότι είχε σταματήσει να συμβαίνει κι αφορούσε άλλες εποχές. Ωστόσο, σήμερα, κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ θέλει να περάσει νέα μέτρα όλο και κάποιου τη φωτογραφία θα δούμε στην τηλεόραση. Γιατί, κάθε φορά που η Σοσιαλιστική μας Κυβέρνηση θέλει να πλήξει τους (πραγματικά) φορολογούμενος πρέπει να δείξει έργο.

Γενικά δεν ξέρω από που να το πιάσω και που να το τελειώσω αυτό το θέμα. Για το λόγο αυτό σας τα λέω και λίγο σκόρπια. Πραγματικά ώρες ώρες απορώ: γιατί οι μόνοι καταζητούμενοι σε αυτήν την κοινωνία να είναι οι αναρχικοί ή οι αντιεξουσιαστές ή, τέλος πάντων, όσοι εναντιώνονται στο κατεστημένο. Ποτέ (το τόνιζω ΠΟΤΕ) δεν έχω δει την φωτογραφία ενός παιδεραστή, ενός μαστροπού, ενός ναρκέμπορου, ενός βιαστή, ενός πρωην πολιτικού που να καταζητείται έναντι αμοιβής (600.000 euros δίνουν σε όποιον χαφιεδίσει). Οι λεγόμενοι "τρομοκράτες" δηλαδή τι; Έχουν διαφορετικά δικαιώματα από τους ανωτέρω (και πραγματικούς) εγκληματίες; Διαφορετική μεταχείριση; Για ποιο λόγο; Για να μας τρομοκρατήσουν (τα ΜΜΕ, η αστυνομία, το κράτος) ώστε να μην τους μοιάσουμε;

Στην πραγματικότητα τους τρομοκράτες δεν τους θεωρώ εγκληματίες. Κι όχι, δε θεωρώ ότι θα με σκωτώσουν. Ούτε και κανέναν άλλον έχουν σκοπό να σκωτώσουν. Εκτός κι αν κάποιος από εμάς είναι πολτικός, διαπλεκόμενος, βιομήχανος κτλ. Κι έτσι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο τρομοκράτης απειλεί την κοινωνία. Ναι, ο τρομοκράτης απειλεί το κράτος, τους θεσμούς του, τα όργανά του. Αλλά όχι τον πολίτη - ο πολίτης απειλείται από αυτά που απειλεί ο τρομοκράτης. Κι έτσι, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λέμε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη κι όχι Υπουργείο Προστασίας του Κράτους.

Και για να κλείσω με το παράδειγμα του Ρομπεν των Δασών, αναρωτιέμαι αν η ομοιότητα στην ιστορία τη σύγχρονη με αυτή του Ρομπέν πρέπει να μας προβληματίσει. Γιατί από πιτσιρίκια ξέραμε ότι εγκληματίας δεν ήταν ο Ρομπέν αλλά ο Βασιλιάς Ιωάννης.

Καλά Χριστούγεννα από την Αυστραλία!

Πάντα αναρωτιόμουν πώς να είναι τα Χριστούγεννα στην Αυστραλία. Είναι περίεργο όλο αυτό, με τους Αγιοβασίλιδες να φοράνε μαγιώ, τα έλκυθρα να έρχονται από τη θάλασσα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο να το περιτριγυρίζουν καλλίγραμμα (και μη) κορμιά με παρεώ, καυτά σορτς και βερμούδες. Τα χριστούγεννα τα είχα συνδιάσει από μικρή με χειμερινά τοπία, χιόνι ή, τουλάχιστον, κρύο. Κι, όμως, φέτος είμαι σίγουρη ότι θα περάσω τις γιορτές μου σε ένα παραδεισένιο μέρος, που δε γνωρίζει χειμώνα ποτέ και που η σαγιονάρα δροσίζει το πόδι για να μην πάθεις θερμοπληξία. Και για να μην αναρωτιέστε, τέτοια Χριστούγεννα δεν θα κάνω πολύ μακριά από το σπίτι μου - αρκεί να πάω στο Βόλο, στην Αθήνα, στην Πελλοπόνησο ή σε τόσα άλλα ελληνικά θέρετρα. Θα με πείτε τώρα υπερβολική, αλλά πώς θα μπορούσα αλλιώς να περιμένω να είναι οι Χειμερινες - λέμε τώρα - διακοπές μου όταν φοράω κοντομάνικο και αντικρίζω παντού χριστουγεννιάτικα στολίδια;

Τελικά, ένα καλό μας έκανε η κλιματική αλλαγή. Εν καιρώ κρίσης έφερε τα Maui islands στην Ελλάδα..

Η πόλη των τρελών

Έχει τρελαθεί ο κόσμος σε αυτήν την πόλη. Το βλέπεις κάθε μέρα στα μάτια τους, στις ρυτίδες των προσώπων τους, στο σφιγμένο στόμα τους. Ακόμη, το βλέπεις στον τρόπο που περπατάνε - βιαστικά, βίαια παρασέρνοντας ο,τιδήποτε βρεθεί στο διάβα τους ή, από την άλλη, προσεχτηκά, γεμάτα αηδία μη και σε ακουμπήσουν. Την τρέλα, σε αυτήν την πόλη, και την απόγνωση τη βλέπεις και στο ντύσιμο. Καμιά αίσθηση γούστου από τη μία, πλήρης αδιαφορία για την αισθητική και, από την άλλη, τη βλέπεις στα εξεζητημένα, πανάκριβα μερικές φορές ρούχα. Ο κόσμος τρελάθηκε και δε φοβάται να μιλήσει με άγνωστους στο δρόμο και να μοιραστεί τον πόνο του, τραγουδάει στο μετρό δυνατά και παράφωνα, θυμώνει όταν του ζητήσουν να δείξει ευγένια ή κατανόηση και αδιαφορεί για ο,τιδήποτε κι αν συμβαίνει γύρω του.

Η τρέλα σε αυτή την πόλη φαίνεται στους τοίχους της, που δυστυχώς, είναι πια το μοναδικό μέσο ενημέρωσης που δεν το έχει φρενάρει η λογοκρισία.