Είναι δύσκολο να γράψεις χωρίς συναισθηματισμούς όταν σου βιάζουν την Ελευθερία σου, αλλά, ακόμα πιο δύσκολο είναι να γράψεις ένα "καθώς πρέπει" κείμενο για να περιγράψεις απερίγραπτα γεγονότα. Έτσι, θα προσπαθήσω να σας διηγηθώ χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του δρόμου, την πραγματική γλώσσα, αυτό που έζησα εγώ σήμερα στην Πλατεία του Συντάγματος, μπροστά στη Βουλή - ξέρετε, εκείνο το κτήριο της (Ψεύτο)δημοκρατίας.
Η πορεία τελείωσε -κατά τη γνώμη μου- ήρεμα. Έχω φάει και περισσότερα δακρυγόνα, και περισσότερα ντου κτλ κτλ. Αν εξαιρέσεις τα νέα δακρυγόνα (δεν τα έχω ξανασυναντήσει) δεν έχω να κάνω κάποιο επιπλέον σχόλιο πέρα από το ότι "λεφτά υπάρχουν" και τα ξοδεύουμε όλα σε νέα μαγικά προϊόντα.
Νόμιζα ότι η πορεία τελείωσε και δεν ακολούθησε τίποτα μετά. Έκανα το λάθος να κατέβω για καφέ στο Θησείο και να αντικρίσω έναν διαφορετικό κόσμο από τον πραγματικό (ναι, ο πραγματικός κόσμος είναι αυτό που θα σας εξιστορήσω στη συνέχεια). Χα χα χα και μπου χου χου... πέρασε η ώρα ευχάριστα όταν είπα να ξεκινήσω τη βόλτα μου για το σπίτι. Διαπίστωσα ότι στο Σύνταγμα είχε παραμείνει κόσμος και για καλή μου τύχη συνάντησα και δυο συμφοιτήτριες μου. Με ενημέρωσαν ότι υπήρχε κι άλλος κόσμος αλλά εγκατέλειψε γιατί είχε προηγηθεί ένα ντου από τα ΜΑΤ. Έγιναν και προσαγωγές μάλιστα... Η ώρα περνούσε.. Κάποιοι άρχισαν να παίζουν μπάλα, κάποιοι φώναζαν συνθήματα, κάποιοι είχαν πάει να πιάσουν κουβέντα με τους ΜΑΤατζήδες (λες και οι σκατόμυαλοι μπορούν να έχουν κάτι άλλο στο κεφάλι τους από σκατά). Τα σωματεία αποχώρησαν και μείναμε μια πεντακοσαριά άτομα. Δεν πειράζαμε κανέναν, δε μας πείραζε κανείς (να λέμε την αλήθεια). Ανάψαμε φωτιές να ζεσταθούμε - είχε αρχίσει να σουρουπώνει βλέπετε και κρυώναμε. Χαζογελούσαμε, σχολιάζαμε τα γεγονότα, τα ΜΑΤ, τα ΜΜΕ που σιωπούν όπως πάντα. Δυο εστίες φωτιάς είχαμε να χουχουλιάσουμε τα καημένα... Κάποιοι άρχισαν να τραγουδάν, (Μπορώ να πώ ότι έζησα πολύ όμορφες στιγμές).
Όλα ωραία, όλα ανθηρά μέχρι που τα ΜΑΤ που φύλαγαν τη Βουλή άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Μπλε, πράσινοι... φύλαγαν το φόβο που φυλάει τα έρμα (το φόβο των πολιτικών). Έσκασε ένα τηλέφωνο ότι έχουν σκοπό να μας περικυκλώσουν. Πράγματι, έτσι έγινε. Μαζεύτηκαν διμοιρίες από το πουθενά, ανέβηκαν τα πλαϊνά σκαλιά της πλατείας Συντάγματος και παρατάχθηκαν μπροστά από την κεντρική ΠΥΡΚΑΓΙΑ. Βλέπετε, η φουφού μας έπρεπε να σβήσει!!! Υπήρχε κόσμος γύρω γυρώ. Νέοι, νέες, μεγαλύτεροι. Όλοι καθισμένοι. Δεν προκαλούσαν, δεν έβριζαν, δεν κάναν κάτι άλλο από το να συζητάν. (Εγώ είχα κατέβει από τα κεντρικά σκαλιά ακούγοντας να με βρίζουν Θρασύδειλοι Μασκοφόροι να με λεν ότι είμαι δειλή, φοβητσιάρα, ότι θέλουν να με γαμήσουν - όχι εμένα προσωπικά., μάλλον σε όλες τις κοπέλες, ίσως και τους άντρες, πήγαινε αυτό.) Τα ΜΑΤ άρχισαν να στενεύουν τον κλοιό γύρω από τους διαδηλωτές. Να τους σπρώχνουν στην κυριολεξία πάνω στη Φωτιά. Αρχίσαμε να φωνάζουμε συνθήματα, να βρίζουμε - βλέπετε σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολο να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Ήθελα να βάλω τα κλάματα κι αυτή τη φορά δεν θα ήταν από τα δακρυγόνα αλλά από την απελπισία μου για αυτά που αντίκριζα. Έπεσε ξύλο - ευτυχώς όχι πολύ. Ήρθε η πυροσβεστική - πρέπει να έβρεξε και μερικούς που είχαν πείσμα και έμειναν όταν φύγαν οι Μπάτσοι-, πέρασαν τα καθαριστικά μηχανήματα του Δημοκράτη Καμίνη και κάπως έτσι άνοιξε ο δρόμος (για τα αυτοκίνητα).
Όσοι μείναμε πίσω - καμιά πενηνταριά - κατεβήκαμε στην Πλατεία Συντάγματος (καλύτερα να τη μετονομάσουμε σε Πλατεία Καταστολής στο εξής). Τα Θρασύδειλα Χοιρινά - ξέρετε, αυτά που πληρώνουμε εσείς κι εγώ- ήταν παρατεταγμένα στα κεντρικά σκαλιά της Πλατείας και δε μας άφηναν να πλησιάσουμε την Πανεπιστημίου. Κάποιοι αρχίσαμε να σπάμε κλαδιά για να ανάψουμε μια άλλη φωτιά, να ζεσταθούμε, να ηρεμήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε από εκεί και πέρα. Δεν μπορώ να πω! Χώθηκαν και ασφαλίτες στη συζήτηση... Η ώρα περνούσε και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν όντως υπάρχει κάλεσμα. Κάποιος είπε ότι έχουν σκοπό να στείλουν ΜΑΤ από το μετρό για να μας απωθήσουν. Μάλιστα, εγώ η ίδια πίστευα ότι είναι υπερβολικός και του είπα να πάψει να μας τρομοκρατεί. Βλέπαμε τα Γουρούνια να μας περικυκλώνουν. 60 μαλάκες για 50 διαδηλωτές. Ala bracheta να μας έπαιρναν πάλι κάποιοι θα περίσσευαν. Κατέβαιναν αυτοί από τα σκαλιά. Ξαφνικά σκάσανε μπάτσοι από το ΜΕΤΡΟ!!!!!!!!! Ήρθαν μπάτσοι από τα δεξιά - μόνο αυτοί από τα αριστερά μείναν αποστασιοποιημένοι. Βλέπετε θα μαζευόντουσαν τόσοι πολλοί που στο τέλος δε θα χωρούσαν στην πλατεία.Άρχισαν να μας απωθούν. Πήγαμε να κάτσουμε στο συντριβάνι. Ήρθαν και άρχισαν να μας σπρώχνουν. _Απορώ τι παράλογο πήγαμε να κάνουμε.. Πήγαμε να κάτσουμε κάτω από το συντριβάνι, στα πλακάκια. Συνέχισαν να έρχονται προς τα πάνω μας. Κάποιοι πρέπει να άρπαξαν και κάνα δυο κλωτσιές. Φωνάζαμε συνθήματα και θέλαν να μας βγάλουν από την Πλατεία!!!!!!!! Λες και κάναμε κάτι παράνομο ή κάτι ασυνήθιστο. Μια παρέα να κάθεται σε μια πλατεία και να μιλάει γύρω από ένα συντριβάνι. Κατεβήκαμε στη Σταδίου. Κάναμε αλυσίδα να κλείσουμε το δρόμο. Κάποιοι πήγαμε και μιλούσαμε στους οδηγούς. Άναψε το πράσινο για τους πεζούς και τα γουρούνια (νόμιμα πια) κατέβηκαν και άρχισαν να μας απωθούν. Χωθήκαμε στα Mac Donalds και τα Έβερεστ. Εκεί δεν μπορούσαν να μας πειράξουν. Εκεί υπάρχει το Άσυλο του Κεφαλαίου.
Τη συνέχεια δεν ξέρω να σας την περιγράψω. Έφυγα, γιατί φοβήθηκα ή γιατί κουράστηκα να είμαι μόνη. Κάτι άκουσα για ένα κάλεσμα στα Προπύλαια σήμερα το βράδυ. Μακάρι να μαζευτεί κόσμος. Μακάρι, επίσης, να μάθει ο κόσμος τι πραγματικά έγινε γιατί ξέρετε ότι αύριο τα ΜΜΕ του κράτους θα φέρουν τα γεγονότα στα δικά τους μέτρα και στα δικά τους σταθμά.
Βρωμάω. Βρωμάω δακρυγόνο, ιδρώτα, καπνογόνο, καμένο πλαστικό. Πιο πολύ, όμως, βρωμάω από τη σαπίλα της κοινωνίας που υπάρχει γύρω μου. Θέλω να σας καληνυχτίσω και να σας θυμίσω ότι όποιος πιστεύει ότι έχουμε δημοκρατία πλανιέται πλάνην οικτρή.
Το τραγούδι ήταν αυτό που ξεσήκωσε τα γουρούνια. Αυτό που τραγουδούσαμε γύρω από τη φωτιά. Αυτό που εξόργισε τη σημερινή μας Δημοκρατία - όπως κάποτε εξόργιζε τη δημοκρατία κάποιων άλλων.
Καληνύχτα
PS. Ελπίζω να μη σας κούρασα.
PSS. Φωτογραφίες δεν έχω ανεβάσει γιατί δεν έχω φωτογραφική μηχανή. Μπορείτε, όμως, να κάνετε μια βόλτα σε άλλα blogs ή στο indymedia. Όχι τίποτα, αλλά ίσως κάποιοι είναι και δύσπιστοι...
Η πορεία τελείωσε -κατά τη γνώμη μου- ήρεμα. Έχω φάει και περισσότερα δακρυγόνα, και περισσότερα ντου κτλ κτλ. Αν εξαιρέσεις τα νέα δακρυγόνα (δεν τα έχω ξανασυναντήσει) δεν έχω να κάνω κάποιο επιπλέον σχόλιο πέρα από το ότι "λεφτά υπάρχουν" και τα ξοδεύουμε όλα σε νέα μαγικά προϊόντα.
Νόμιζα ότι η πορεία τελείωσε και δεν ακολούθησε τίποτα μετά. Έκανα το λάθος να κατέβω για καφέ στο Θησείο και να αντικρίσω έναν διαφορετικό κόσμο από τον πραγματικό (ναι, ο πραγματικός κόσμος είναι αυτό που θα σας εξιστορήσω στη συνέχεια). Χα χα χα και μπου χου χου... πέρασε η ώρα ευχάριστα όταν είπα να ξεκινήσω τη βόλτα μου για το σπίτι. Διαπίστωσα ότι στο Σύνταγμα είχε παραμείνει κόσμος και για καλή μου τύχη συνάντησα και δυο συμφοιτήτριες μου. Με ενημέρωσαν ότι υπήρχε κι άλλος κόσμος αλλά εγκατέλειψε γιατί είχε προηγηθεί ένα ντου από τα ΜΑΤ. Έγιναν και προσαγωγές μάλιστα... Η ώρα περνούσε.. Κάποιοι άρχισαν να παίζουν μπάλα, κάποιοι φώναζαν συνθήματα, κάποιοι είχαν πάει να πιάσουν κουβέντα με τους ΜΑΤατζήδες (λες και οι σκατόμυαλοι μπορούν να έχουν κάτι άλλο στο κεφάλι τους από σκατά). Τα σωματεία αποχώρησαν και μείναμε μια πεντακοσαριά άτομα. Δεν πειράζαμε κανέναν, δε μας πείραζε κανείς (να λέμε την αλήθεια). Ανάψαμε φωτιές να ζεσταθούμε - είχε αρχίσει να σουρουπώνει βλέπετε και κρυώναμε. Χαζογελούσαμε, σχολιάζαμε τα γεγονότα, τα ΜΑΤ, τα ΜΜΕ που σιωπούν όπως πάντα. Δυο εστίες φωτιάς είχαμε να χουχουλιάσουμε τα καημένα... Κάποιοι άρχισαν να τραγουδάν, (Μπορώ να πώ ότι έζησα πολύ όμορφες στιγμές).
Όλα ωραία, όλα ανθηρά μέχρι που τα ΜΑΤ που φύλαγαν τη Βουλή άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Μπλε, πράσινοι... φύλαγαν το φόβο που φυλάει τα έρμα (το φόβο των πολιτικών). Έσκασε ένα τηλέφωνο ότι έχουν σκοπό να μας περικυκλώσουν. Πράγματι, έτσι έγινε. Μαζεύτηκαν διμοιρίες από το πουθενά, ανέβηκαν τα πλαϊνά σκαλιά της πλατείας Συντάγματος και παρατάχθηκαν μπροστά από την κεντρική ΠΥΡΚΑΓΙΑ. Βλέπετε, η φουφού μας έπρεπε να σβήσει!!! Υπήρχε κόσμος γύρω γυρώ. Νέοι, νέες, μεγαλύτεροι. Όλοι καθισμένοι. Δεν προκαλούσαν, δεν έβριζαν, δεν κάναν κάτι άλλο από το να συζητάν. (Εγώ είχα κατέβει από τα κεντρικά σκαλιά ακούγοντας να με βρίζουν Θρασύδειλοι Μασκοφόροι να με λεν ότι είμαι δειλή, φοβητσιάρα, ότι θέλουν να με γαμήσουν - όχι εμένα προσωπικά., μάλλον σε όλες τις κοπέλες, ίσως και τους άντρες, πήγαινε αυτό.) Τα ΜΑΤ άρχισαν να στενεύουν τον κλοιό γύρω από τους διαδηλωτές. Να τους σπρώχνουν στην κυριολεξία πάνω στη Φωτιά. Αρχίσαμε να φωνάζουμε συνθήματα, να βρίζουμε - βλέπετε σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολο να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Ήθελα να βάλω τα κλάματα κι αυτή τη φορά δεν θα ήταν από τα δακρυγόνα αλλά από την απελπισία μου για αυτά που αντίκριζα. Έπεσε ξύλο - ευτυχώς όχι πολύ. Ήρθε η πυροσβεστική - πρέπει να έβρεξε και μερικούς που είχαν πείσμα και έμειναν όταν φύγαν οι Μπάτσοι-, πέρασαν τα καθαριστικά μηχανήματα του Δημοκράτη Καμίνη και κάπως έτσι άνοιξε ο δρόμος (για τα αυτοκίνητα).
Όσοι μείναμε πίσω - καμιά πενηνταριά - κατεβήκαμε στην Πλατεία Συντάγματος (καλύτερα να τη μετονομάσουμε σε Πλατεία Καταστολής στο εξής). Τα Θρασύδειλα Χοιρινά - ξέρετε, αυτά που πληρώνουμε εσείς κι εγώ- ήταν παρατεταγμένα στα κεντρικά σκαλιά της Πλατείας και δε μας άφηναν να πλησιάσουμε την Πανεπιστημίου. Κάποιοι αρχίσαμε να σπάμε κλαδιά για να ανάψουμε μια άλλη φωτιά, να ζεσταθούμε, να ηρεμήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε από εκεί και πέρα. Δεν μπορώ να πω! Χώθηκαν και ασφαλίτες στη συζήτηση... Η ώρα περνούσε και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν όντως υπάρχει κάλεσμα. Κάποιος είπε ότι έχουν σκοπό να στείλουν ΜΑΤ από το μετρό για να μας απωθήσουν. Μάλιστα, εγώ η ίδια πίστευα ότι είναι υπερβολικός και του είπα να πάψει να μας τρομοκρατεί. Βλέπαμε τα Γουρούνια να μας περικυκλώνουν. 60 μαλάκες για 50 διαδηλωτές. Ala bracheta να μας έπαιρναν πάλι κάποιοι θα περίσσευαν. Κατέβαιναν αυτοί από τα σκαλιά. Ξαφνικά σκάσανε μπάτσοι από το ΜΕΤΡΟ!!!!!!!!! Ήρθαν μπάτσοι από τα δεξιά - μόνο αυτοί από τα αριστερά μείναν αποστασιοποιημένοι. Βλέπετε θα μαζευόντουσαν τόσοι πολλοί που στο τέλος δε θα χωρούσαν στην πλατεία.Άρχισαν να μας απωθούν. Πήγαμε να κάτσουμε στο συντριβάνι. Ήρθαν και άρχισαν να μας σπρώχνουν. _Απορώ τι παράλογο πήγαμε να κάνουμε.. Πήγαμε να κάτσουμε κάτω από το συντριβάνι, στα πλακάκια. Συνέχισαν να έρχονται προς τα πάνω μας. Κάποιοι πρέπει να άρπαξαν και κάνα δυο κλωτσιές. Φωνάζαμε συνθήματα και θέλαν να μας βγάλουν από την Πλατεία!!!!!!!! Λες και κάναμε κάτι παράνομο ή κάτι ασυνήθιστο. Μια παρέα να κάθεται σε μια πλατεία και να μιλάει γύρω από ένα συντριβάνι. Κατεβήκαμε στη Σταδίου. Κάναμε αλυσίδα να κλείσουμε το δρόμο. Κάποιοι πήγαμε και μιλούσαμε στους οδηγούς. Άναψε το πράσινο για τους πεζούς και τα γουρούνια (νόμιμα πια) κατέβηκαν και άρχισαν να μας απωθούν. Χωθήκαμε στα Mac Donalds και τα Έβερεστ. Εκεί δεν μπορούσαν να μας πειράξουν. Εκεί υπάρχει το Άσυλο του Κεφαλαίου.
Τη συνέχεια δεν ξέρω να σας την περιγράψω. Έφυγα, γιατί φοβήθηκα ή γιατί κουράστηκα να είμαι μόνη. Κάτι άκουσα για ένα κάλεσμα στα Προπύλαια σήμερα το βράδυ. Μακάρι να μαζευτεί κόσμος. Μακάρι, επίσης, να μάθει ο κόσμος τι πραγματικά έγινε γιατί ξέρετε ότι αύριο τα ΜΜΕ του κράτους θα φέρουν τα γεγονότα στα δικά τους μέτρα και στα δικά τους σταθμά.
Βρωμάω. Βρωμάω δακρυγόνο, ιδρώτα, καπνογόνο, καμένο πλαστικό. Πιο πολύ, όμως, βρωμάω από τη σαπίλα της κοινωνίας που υπάρχει γύρω μου. Θέλω να σας καληνυχτίσω και να σας θυμίσω ότι όποιος πιστεύει ότι έχουμε δημοκρατία πλανιέται πλάνην οικτρή.
Το τραγούδι ήταν αυτό που ξεσήκωσε τα γουρούνια. Αυτό που τραγουδούσαμε γύρω από τη φωτιά. Αυτό που εξόργισε τη σημερινή μας Δημοκρατία - όπως κάποτε εξόργιζε τη δημοκρατία κάποιων άλλων.
Καληνύχτα
PS. Ελπίζω να μη σας κούρασα.
PSS. Φωτογραφίες δεν έχω ανεβάσει γιατί δεν έχω φωτογραφική μηχανή. Μπορείτε, όμως, να κάνετε μια βόλτα σε άλλα blogs ή στο indymedia. Όχι τίποτα, αλλά ίσως κάποιοι είναι και δύσπιστοι...
