Μη ποιείν κραυγή, αλλά σιγή το πάθος φέρει

Τα λόγια των εφόρων
αντηχούν στ' αφτιά σας.

Το κεφάλι σας πάει να σπάσει.

Το κάθε νεύρο νιώθει την ένταση της στιγμής...

Το θέατρο της ένδοξης Σπάρτης

καλύφθηκε από το μαύρο πέπλο του θανάτου.

Σας μιλάνε για δόξα και για μεγαλεία

Κι εσείς,

ακούτε, κοιτάτε η μια την άλλη και σιωπάτε...

Σιωπάτε γιατί δεν ξέρετε αν πρέπει

να χαρείτε για την ανδρεία των παιδιών σας

ή να θρηνήσετε την αδικία του πολέμου.

Έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος

σταμάτησε από ώρα για σας να κυλά

όταν τα παλικάρια σας πέφταν ηρωικά

στο πεδίο της μάχης.

Τα πρώτα δάκρυα, πυρωμένα,

κυλούν στα μάγουλά σας.

Τα χείλη σας τρέμουν,

όχι από θυμό αλλά από τον πόνο.

Δε ζητάτε εκδίκηση,

το μόνο που θέλετε είναι

να σφίξετε στην αγκαλιά σας τους αδικοχαμένους γιους σας.

Κλείνετε τα μάτια σας σφιχτά,

σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό.

Θυμόσαστε τις στιγμές που περάσατε μαζί

-όσες στιγμές σας άφησε να ζήσετε η πολιτεία-.

Στέκεστε ασάλευτες

μπροστά στα θλιβερά πρόσωπα των εφόρων.

Προσπαθείτε να πνίξετε τη θλίψη και την οργή

τον πόνο που γεννιέται μέσα σας.

Δεν αντέχετε, όμως, να κρύβεστε πια

κι από τα βάθη της ψυχής σας

βγάζετε μια δυνατή κραυγή

που σκεπάζει τον άδικο αυτό θάνατο...

Είχε γραφεί τότε, στην 3 γυμνασίου, με αφορμή το αντίστοιχο κείμενο που κάναμε στα Αρχαία... Αξίζει να το βρει κανείς και να το διαβάσει...