Κόσμος ώρα 0

Μαύρος ουρανός, βροχή που πέφτει
δεντράκια ξερά, πουλάκια νεκρά

υπάρχει σιωπή, σιγή νεκρική

στάχτη παντού κι οσμή καμένου.

Παιδάκι κλαίει βουβά, μέσα στην ερημιά

δάκρυα κυλούν απ' τα μάτια 

στο χώμα πέφτουν.

Κοιτά ψηλά, τον τρόμο να δει να πετά

κι ήχος από μακριά

το φόβο μες στην καρδιά του φωλιάζει.

Δίπλα ποτάμι, κόκκινο τρέχει νερό

τη γη προσπαθεί να λερώσει.

Λάσπη και αίμα μπερδεύονται πια,

θαρρείς γίνονται ένα.

Τριγύρω όλοι κοιμούνται βαθιά,

πρόσωπα που τη φρίκη γνωρίσαν,

με τα μάτια κλειστά

τώρα τον πόνο νικήσαν.

Κοιτα το παιδί με μάτια θλιμμένα

προσπαθεί τη ζωή ν' αφουγκραστεί.

Όμως, παντού σιωπή, σιγή νεκρική

όλα θυμίζουν σκηνές από τα περασμένα.

Για μια στιγμή σπάει η σιωπή

και φως τη γη περιλούζει.

Ήταν βροντή ή μήπως ο θάνατος πάλι

βγήκε τον κόσμο να πάρει:

Το παιδί κοιτά σιωπηλό

βουρκώνει, πονάει, φοβάται.

Παιδί, μη κλαίς,

μη πονάς, μη ξεχνάς

πως ουράνιο τόξο θα βγει

μετά από κάθε βροχή.